وقتی میخواهند از طرفداران خوانندگان قدیمی تا «عمو پورنگ» را راضی نگه دارند
تاریخ انتشار: ۶ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۷۲۶۸۵
حالا خیلی وقت است که هر بار یکی از خوانندگان پاپ برای بیشتر دیده شدن قطعهای از خوانندگان پاپ قدیمی را کاور میکند تا مخاطبش را به خاطرهبازی دعوت کنند اما زمانی که پای انتشار یک کار خلاقانه در میان باشد، باید بیرحمانه بگوییم که حرفی برای گفتن ندارند!
به گزارش ایسنا، پس از اینکه آهنگ «پاقدم» از علیرضا طلیسچی منتشر شد، یکی از کاربران فضای مجازی در واکنش به این آهنگ نوشت: «آهنگ جدید علیرضا طلیسچی به گونهای است که گویا میخواهد کلیه اقشار جامعه را راضی نگه دارد؛ از طرفداران خوانندگان پاپ قبل انقلاب گرفته تا طرفداران شادمهر عقیلی و آنهایی که با ترانههای عمو پورنگ خاطره دارند!»
کاور کنیم یا خلاقیت داشته باشیم؟
در موسیقی اصطلاح «کاور» به این معناست که یک نسخه از قطعهای از پیش ساخته شده، توسط هنرمندان دیگر بازخوانی میشود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
کاور کردن موسیقی یک امر شایع و بسیار متداول در سرتاسر دنیا است. نه تنها نوازندگان و خوانندگان خردهپا و مبتدی بلکه موزیسینهای بزرگ نیز نسخههای از پیش تولیدشده را دوباره بازسازی میکنند. کاور موسیقی تفسیری دوباره از آهنگهای موجود است.
خیلی از هنرمندان موسیقی ترجیح میدهند به جای ایده و خلاقیت شخصی، قطعات خود را کاور کنند و این بر مبنای سلیقه شخصی است. مثلا شاید هدف هنرمند از این کار علاقه شخصی خودش به آن اثر، برقراری ارتباط قویتر با مخاطبان، به رخ کشیدن توانایی خود در اجرای اثری خاطرهانگیز و البته سخت باشد و یا ادای احترامی به هنرمندی باشد که آن اثر را اجرا کرده است.
نمونه این مورد را هم میتوان در کنسرت گروه «وان دیرکشن» دید که تیتراژ ابتدایی سریال محبوب «فرندز» را در کنسرت خود با طرفدارانشان همخوانی کردند. همچنین چندی پیش پس از مرگ متیو پری (بازیگر نقش چندلر در سریال فرندز)، چارلی پوث در کنسرتش، برای ادای احترام به این هنرمند محبوب، تیتراژ سریال «فرندز» را با طرفدارانش همخوانی کرد ولی زمانی این اتفاق دچار مشکل میشود که بازگشت به گذشته و تکرار آنچه که برای مردم احساس آشنا دارد، تنها چیزی باشد که این افراد در چنته دارند.
در حقیقت این افراد تلاش میکنند با استفاده از برانگیختن حس نوستالژی در مخاطب، به موفقیت برسند؛ چه بسا که موسیقی به عنوان یک کاتالیزور قدرتمند برای نوستالژی شناخته شده است که کافی است، آهنگی از یک دوره خاص از زندگی خود را بشنویم و فوراً احساسات و خاطرات قدیمی به گونهای مثبتتر از آنچه که در واقعیت بودهاند، برایمان زنده شود.
آیا آثار کاورشده ارزش هنری دارند؟
این یک مقوله بسیار چالش برانگیز در میان اهالی موسیقی است. با قطعیت میتوان گفت هیچ موزیسنی در تاریخ وجود نداشته که برخی از قطعات دیگران را کاور و نسخهای مخصوص به خود را ارائه نکرده باشد.
حتی بزرگان موسیقی که خود در خلق ملودی و ترانه، ید طولایی دارند، گاه آثار فاخر را کاور میکنند. این کار بسیار مرسوم است و از زمانی که موسیقی شنیداری ثبت میشده تا همین امروز جریان داشته است. مثلا آهنگ «مرغ سحر» که نخستین بار توسط ملوک ضرابی خوانده شد، بعد از آن توسط خوانندههای زیادی همچون زندهیادان بنان و محمدرضا شجریان بازخوانی شد.
چرا کمتر شاهد خلاقیت در موسیقی هستیم؟
و اما درباره علت نبودن خلاقیت در عرصه موسیقی، میتوان گفت که امروزه صنعت موسیقی جهان، چه در ایران و چه در کشورهای پیشرفته، مانند یک کمپانی تجاری بزرگ اداره میشود و هنر سالها است، جای خود را به تجارت داده است. در این دوره کمپانیهای هنری ریسک نمیکنند. آنها به دنبال این هستند که هنرمند تا حد امکان برایشان کار کند و در جدیدی برای کسب درآمد بیشتر برای آنها باز کند که در این صورت میتوان به این نتیجه رسید که آنچه به عنوان موسیقی تولید میشود، هنر نیست، بلکه تجارت است.
هنرمند مستقلی را در خارج از ایران فرض کنید که بدون بهرهمند بودن از حمایت هیچ کمپانی، بتواند کنسرتهای هزار نفره برگزار کند و کلیه حقوق مادی و معنوی کارهایش هم متعلق به خود او باشد اما برای اینکه به شهرت و پول بیشتر برسد، با یک کمپانی بزرگ تولید موسیقی قرارداد ببندد اما تنها مدتی بعد، قرارداد خود را لغو کند.
درحقیقت زمانی که این هنرمند قرار است که با آن لیبل همکاری داشته باشد، باید هر آنچه را که آنها میگویند بسازد و نباید ایدهها و خلاقیت خود را در کار دخیل کند.
روند کاری هم در این کمپانیها بدین صورت است که آهنگها توسط یک تیم نوشته میشوند؛ یعنی یک نفر متن ترانه و یک نفر ملودی را میسازد. آهنگها براساس یک فرمول مشخص نوشته میشوند و همانند تکههای پازل کنار هم قرار میگیرند. برخلاف گذشته که یک هنرمند به تنهایی ایده کل اثر را خلق میکرد. درحقیقت این لیبل آنچه را که مردم میخواهند را بررسی میکنند و براساس آن به نویسندگان دستور میدهد که آهنگ را بنویسند. آهنگ نیز باید به گونهای باشد که در کمتر از ۹ ثانیه مخاطب را جذب کند و در همین چند ثانیه ترانه آن آغاز شود.
حالا روند کاری برای خوانندگان و بسیاری از هنرمندان در ایران هم به همین صورت است؛ به گونهای که به صورت مقطعی با آنها قرارداد میبندند و باید آنچه که به آنها دیکته میشود را مو به مو انجام دهند اما برخی از آنها بعد از مدتی همکاری خود را با این کمپانیها قطع میکنند که به واسطه شهرت و محبوبیتی که به دست آوردهاند، امکان ادامه حیات برایشان فراهم است و در غیر این صورت هم مجبور به خداحافظی با عرصه موسیقی میشوند. آن دسته از افرادی هم که از ابتدا ترجیح بر فعالیت مستقل را دارند، به علت رعایت نشدن حقوق کپی رایت در ایران، به قدر کافی دیده نمیشوند.
چرا آهنگهای قدیمی هنوز هم پر طرفدارند؟
قحطی ملودی آن چیزی است که هنرمندان موسیقی امروز با آن مواجه شدند. آهنگسازان قدیمی مانند همایون خرم، علی تجویدی و مرتضیخان محجوبی در سالهای حیات خودملودیهایی را آفریدند که به شدت ماندگار شد و هنرمندان جوان امروز وقتی میبینند موسیقیشان با وجود داشتن علم و سواد، کاربردی برای مردم ندارد و مورد استقبال نیست، آثار قدیمی را کاور یا بازآفرینی میکنند. در واقع این کار به تثبیت هنری آنها کمک میکند.
برای همین امروز شاهد مرور موسیقیهای شش و هشت قبل از انقلاب اسلامی هستیم که بازخوانی میشوند تا خوانندگان جوان را ماندگار کنند.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: خلاقیت هنری بیتا فرهی جشنواره تجسمی فجر باستان شناسي گونه ای آهنگ ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۷۲۶۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
عمو پورنگ به «لالایی» نزدیک شد و تلویزیون به سریالی فوتبالی!
این روزها سریالهایی در راه تلویزیوناند و در عین حال برخی از تلویزیونیهای با قدمت هم با کاری جدید سر از نمایشخانگی درمیآورند. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، پیگیریهایی که انجام شده این روزها تلویزیون 52 سریال در حال پیشتولید و تولید دارد که از سمتِ سیمافیلم پیش میرود و سریالهایی هم توسط برخی از سازمانها و نهادهای فرهنگی پیش میرود که به روال گذشته برای پخش از تلویزیون ساخته میشوند.
به طور مثال سریال «بوقچی» که مجموعه تلویزیونی فوتبالی است، البته در دهههای گذشته داریوش ارجمند و اکبر عبدی سریال «به سوی افتخار» را با فضای مافیای فوتبال به آنتن تلویزیون رساندند. یا «پژمان» با بازی پژمان جمشیدی و پرداختن به بازیکنان شناخته شده و مصائب و مشکلاتشان، «سه پنج دو» به گونهای سرمایهگذاران و مافیای فوتبال، «آخرین بازی» و «لژیونر» هم جزو دیگر کارهای فوتبالی به شمار میرود که تاکنون در ساختار تلویزیون به آنها پرداخته شده است.
البته این روزها «پرویز خان» هم بعد از حضور در جشنواره فیلم فجر و اکران در سینما به شبکه نمایشخانگی آمده است.
حالا باید دید «بوقچی» با چه هدفی ساخته شده و تنها قصدِ به هیجان درآوردن مخاطب به واسطه پرداختن به «فوتبال» در یک اثر نمایشی را دارد یا به دنبال اهدافی دیگر است؟
ماجرای «بدل» رضا عطاران در تلویزیون چیست؟این سریال در تهران به فیلمبرداری خودش ادامه میدهد و پیگیریها نشان میدهد تا تیرماه تصویربرداری سریال ادامه خواهد داشت. حسن حبیبزاده کارگردانی سریال را برعهده دارد و گفته میشود موسسه هنری سوره آن را تهیه میکند. در این سریال حسن پورشیرازی، امیر غفارمنش، آرش نوذری، امیر کربلاییزاده، شهره سلطانی، رامین ناصر نصیر و بسیاری دیگر از هنرمندان به ایفای نقش میپردازند.
اما سریالی دیگر که تلویزیونیهای قدیم به سمتِ آن رفتهاند یک سریال فانتزی در حوزه کودک و نوجوان است که برای اولین بار داریوش فرضیایی یا همان عمو پورنگ در برنامه تحویل سال یک خبر کوتاهی از آن داد. سریال «لالایی» که قرار است با بازی او بعد از مدتها غیبت و البته فضایی متفاوت از یکی از پلتفرمهای نمایشخانگی پخش شود.
این سریال به کارگردانی احمد درویشعلیپور که سالها با داریوش فرضیایی کار کرده و «سرزمین بالشها» را با او در شبکه نمایشخانگی داشت این روزها در اواخر تصویربرداری به سر میبرند و گروه در تهران مشغول فعالیتاند تا اواخر اردیبهشتماه کار به پایان برسد. قرار است این سریال امسال در یکی از پلتفرمهای نمایشخانگی پخش شود.
امیر کربلاییزاده که مدتها از او خبری نیست و بیشتر به آموزش استندآپ کمدی و اجرای تئاتر مشغول است در این سریال به ایفای نقش میپردازد و فرهاد بشارتی هم چندی پیش از حضور خود در این سریال خبر داده بود. قطعاً بازگشت داریوش فرضیایی بعد از مدتها با سریالی در شبکه نمایشخانگی را میتوان به فال نیک گرفت، چون خبرها حاکی از همکاری مجدد او با تلویزیون است.
سریال «لالایی» و نقشآفرینی داریوش فرضیایی متفاوت از کارهایی است که تاکنون از او به عنوان کاراکتر عمو پورنگ دیده شده است. در عین حال باید دید با حضور او و هنرمندانی که در «محل گل و بلبل» و برخی از پروژههایی که او و دوستان داریوش فرضیایی فعالیت داشتهاند میتواند اقبال را نسبت به محدود کارهای کودکانه نمایشخانگی برگرداند یا خیر.
انتهای پیام/